A Tamil translation of Bhana

More than 500 years ago, a Tamil scholar and poet decided to translate in Tamil Bana Bhatta's Kadhambari in honeyed verses. In the intro-verses he himself says that in the Kali year 4562 he composed his Tamil verse translation. But why it didn't come out and become famous among scholars, no body knows. It has all the qualities to become a fond work of deep readers. Tamil is so excellent and resonating in its inherent elements. You begin to forget that the work is a translation.

The great scholar-poet was one Vaazhavandha Perumal. But even time could not stop the work seeing the light of day in 1912. A rare manuscript was with one Vakkil at Srirangam. He was Sri J Krishnayyangar. He asked the Tamil Pandit Sri P R Krishnamachariyar and Srirangam High School Tamil Pandit Guru Subbiramaniya Iyer to do a prose rendering of the same Tamil work. and got both the verses and the prose published in 1912 through The Wednesday Review Press at 'Trichinopoly' as Thiruchirappalli was so called at that time. My humble respects to J Krishnaiyangar of Srirangam. But for him perhaps we would not have come to know of such a work. He has really pleaded in the court of Time.

Even the verses indited as prayers in the beginning bespeak the fertile Tamil of Sri Vazhavandha Perumal.

பொன்கொண்ட நேமிப் புயல் பூமகள் புல்லிவாழும்
மின்கொண்ட மார்பன் எழுபார் சதுவேதனோடு
முன்கண்ட நாபி முதன்மூவகை மூர்த்தியான
என்கண்ட கோமான் இருபாதம் இறைஞ்சலுற்றேன்.

சொல்லும் பொருளும் கனியும் சுவையும் சுடரும்
எல்லும் சசியும் நிசியும் இயலும் இசையும்
ஒல்லும் உடலும் உயிரும் எனநாளும் ஒன்றிச்
செல்லும் பரசத்தி சிவன்றனைச் சிந்தை செய்வாம்.

முன்னான் முகனாவில் இருந்து மொழிந்த வேதம்
தன்னால் உலகம் தழைப்பித்தருள் தையல் துய்ய
நன்னாமம் என்னாளும் நவின்று நவின்று வாழும்
என்னா உளதாக எனக்கரி தாய துண்டே.

செங்கோல மேனிச் சிவனார் திருமைந்தன் எங்கள்
பங்கோன் முராரி மருகன்கடம் பற்கு முன்னோன்
வெங்கோப வேழ முகவன்வினை வேர றுக்கும்
எங்கோனடி சேர்பவர் இந்திரன் என்ன வாழ்வோர்.

மஞ்சுண்ட கோல மயிலுண்டு அயில் வேலும் உண்டு
துஞ்சுண்டு இனிநான் மறலிக்கு உயிர் தோற்பதுண்டோ
நஞ்சுண்டநாதர் மகனார் திருநாமம் உண்டு
நெஞ்சுண்டு பாட நினைவுண்டு அதி நேயமுண்டே.

So the mellifluous Tamil goes on and on. What better sweets can we add on this day, except to think of such poets and readers and literary enthusiasts of the old!

***